Terug in Nederland,laatste blog van afgelopen week

Tussen het klussen door in mijn nieuwe huisje in Roosendaal, is het me toch gelukt mijn laatste blog te schrijven. Het is echt heel erg wennen om weer terug in Nederland te zijn! Ondanks dat ik hier weer warm kan douchen, mijn was in 1 dag droog is en ik weer kan genieten van een stukje vlees met veel groenten, mis ik Afrika enorm! Onwijs bedankt voor alle lieve berichtjes die ik steeds met veel plezier heb gelezen op mijn site!!

Ik wil nog graag mijn laatste week beschrijven zodat ik later een mooie herinnering heb van alle verslagen en foto’s.

De laatste keer dat ik mijn blog schreef was op zondag 29-7-2012. Na de voetbalwedstrijd en het afscheid van Lien en Charlotte had ik toch echt een droge broek nodig! Iedere ochtend als ik het hoorde tikken buiten dan dacht ik… owjee daar gaat mijn was weer die net een beetje begon te drogen. Met wat oudere kinderen hebben we in de keuken boven een vuurtje sokken zitten drogen. Mijn T-shirt en broek heb ik gestreken op een houten tafeltje op een deken. Zo had ik ondanks de regen toch weer droge kleding om aan te trekken.

Omdat de oudere kinderen overdag naar school zijn en de kleine kids iedere ochtend om 8 uur naar de nieuwe kleuterschool vertrekken is het tot 15 uur voor de vrijwilligers best rustig. Als we geen planning hebben lezen we een boekje en spelen wat met Joy en Angela op de mat. Angela is nog te jong om naar school te gaan en Joy heeft een geestelijke en lichamelijke beperking en wordt thuis gehouden. Ondanks dat ze niet naar school gaat, heeft ze al veel vooruitgang geboekt in Upendo. Ze kan zelfstandig eten, naar het toilet en naar bed gaan en als ze loopt is het wel altijd de vraag of ze zonder te vallen het einde van de gang haalt, meestal wel! Haar naam is niet voor niets Joy, ze heeft altijd een bigsmile op haar gezicht en je hoort haar al van verre aankomen!

Afgelopen week heeft het Upendo busje onwijs veel bij de garage gestaan, de ene reparatie na de andere heeft plaatsgevonden. Maandag hebben we het busje opgehaald bij de een “hotel”waar het busje werd gemaakt. Het grappige was dat het hotel (in de sloppenwijken) 10 m2 was en er geen bed te bekennen was, het was een café waar je terecht kon voor een drankje en een hapje.

Omdat Dorien de evenaar met de souvenir winkeltjes nog niet had gezien, vertrokken we maandag weer naar de plek waar Jackson heel graag terug naar toe wilde. Het ging hem natuurlijk niet om de bakjes water bij de evenaar of de winkeltjes. Sinds hij vorige week voor het eerst in zijn leven een hamburger op had, wilde hij maar al te graag terug! Eerst heb ik voor Rebecca (huismoeder) nieuwe oorbellen gekocht en zoals beloofd hebben we nu ook samen met haar heerlijk zitten smullen van de hamburger met frietjes. We genoten extra van het vlees, wat we dat normaal niet te eten krijgen in het weeshuis i.v.m. de hoge kosten. In de supermarkt bij de evenaar heb ik voor het weeshuis nog 3 nieuwe kookschorten en aardappelschilmesjes gekocht. Op de terugweg verbaasde ik me weer over de fietsers die op de weg rijden zonder verlichting, op een weg waar geen straatlantaarns zijn. De automobilisten rijden met hun grote licht op en verblinden elkaar bij het passeren, je bent dus echt knettergek als je op die weg zonder licht durft te fietsen!

Als wij in NL een boete krijgen voor rijden zonder licht, betalen we ongeveer 60 euro. Van dat bedrag koop je in Kenia een splinternieuwe fiets. Als wij een splinter nieuwe fiets kopen zijn we 600 euro kwijt, voor dat bedrag koop je in Kenia een nieuwe motor of een tweedehands auto. Het salaris ligt op ongeveer 60 euro per maand voor een gemiddelde Keniaan….

De kookschorten werden thuis enthousiast uitgepakt en aangetrokken, inclusief de handschoenen en het kookmutsje (leek op een badmuts). Ze werden gelijk gebruikt om te koken en omdat de huismoeders vlechtjes dragen, gingen de kookmutsjes ‘s avonds mee in bed want dan bleef hun kapsel goed in model.

Dinsdagochtend toen de stroom weer was uitgevallen heb ik samen met Sabine voorbereidingen getroffen zodat ik van de week met de oudere kinderen armbandjes kon gaan maken. We hebben aan elk stukje elastiek alvast een eindkraal en een naald vastgemaakt. Angela en Joy mochten natuurlijk alvast een eigen armbandje rijgen, ze waren er supertrots op! ’s Middags stond een bezoek aan de technische universiteit van Nyeri op de planning. Samen met Baboo gingen we hier heen, toen we aankwamen mochten we helaas niet naar binnen. Het bleek dat we een week van te voren een schriftelijke aanvraag hadden moeten doen bij het hoofd van de universiteit. We waren best verbaasd, want we hadden niet verwacht dat we in Kenia ooit van te voren een afspraak hadden moeten maken.

De opa van Baboo had 44 vrouwen, zijn vader had er 4. Het was dan ook geen wonder dat we vandaag op bezoek gingen bij Anne, een achternicht van Jackson. Soms lijkt het net of heel Nyeri familie van hem is! Baboo reed ons met het Upendo busje naar Anne, maar toen we een hoge heuvel op wilden rijden had de motor erg weinig kracht en bereikten we na 5 benauwde minuten de top! Het leek net of het busje elk moment achteruit de heuvel af zou rijden!

De ouders van Anne zijn de eigenaars van een hotel in de buurt en dat was ook wel te zien aan het huis van hun dochter. Een grote poort werd door de bewaker geopend, er liepen zelfs waakhonden rond. We liepen via de keuken (met elektrische apparaten) naar een woonkamer met 6 enorm grote banken. Ik voelde me erg welkom en Anne was heel gastvrij en waardeerde het enorm dat wij speciaal bij haar langs kwamen. Toen we terug naar huis wilden gaan, regelde zij 2 taxi’s omdat ze het niet verantwoord vond dat we met het kapotte busje terug die heuvel af moesten.

Woensdag was het zonnig en droog en zijn Dorien, Sabine en ik met in onze armen Joy, Angela en Susan (kleine buurmeisje) met een bak vol buitenspeelgoed vertrokken naar het kleuterschooltje. Onderweg hebben we nog wat te drinken en cakejes gekocht voor de kids en het was dan ook een enorme verrassing toen we daar aankwamen! In de zon hebben de kinderen genoten van de aandacht, de spelletjes en het lekkers! De nieuwe voetbalgoaltjes werden uiteraard ook gebruikt om te spelen.
’s Avonds mochten we komen eten bij Baboo en Cucu (ouders van Jackson). Toen ik met 3 aardappelschilmesjes aan kwam lopen om te helpen met het schillen van de aardappels stond de pan met gesneden frietjes al klaar en zat Cucu al in een klein schuurtje. Ze had op het vuur een grote pan vet aangezet en bakte één voor één een lading frietjes. In de woonkamer hebben we samen gegeten en wat zijn het toch gezellige mensen, ik voel me er erg welkom!!

Sinds Dorien bij Sabine en mij op de slaapkamer is komen liggen, heeft ze ook eens naar de douche gekeken. De eerste week moeten we tijdens het douchen de wc doorspoelen omdat anders de spoelbak zou overstromen. Als je daarna op het toilet zat dan liep er tegelijkertijd water uit het fonteintje. Na de lekkages van de douche en een verstopt toilet, kwam Dorien met een briljant idee. Ze schoof een knopje van de heater boven de douche iets naar links en jahoor we kregen warm water uit de douche!!!! Na drie weken dus onnodig met steenkoud water mijn haren te hebben gewassen bleek dat alleen het verschuiven van het knopje naar links alles was om warm water te krijgen haha.

Donderdagochtend gingen we weer op pad met het “gerepareerde” busje van Upendo. Toen ik drie weken terug in de sloppenwijken was had een man in een kleine hutje van 3 bij 3 meter veel indruk op mij gemaakt. Zeker toen hij vertelde over een lekkage in zijn dak (3 kapotte golfplaten). Ik heb toen besloten dat ik van het laatste sponsorgeld zijn dak wilde vervangen. Na het kopen van 3 nieuwe glimmende golfplaten (die opgerold op het dak van het busje werden vervoerd) en een voedselpakket zijn we de man en zijn vrouw in het huisje gaan verblijden! Jackson heeft geholpen met het verwijderen van het oude dak en het plaatsen van het nieuwe dak. De man was zo blij, hij lachte voluit (zonder tanden) en bedankte me meerdere keren. Het gaf me wel voldoening dat ik weet dat hij de komende jaren in elk geval weer droog kan slapen. Toen we daarna nog op bezoek gingen bij twee aparte huisjes waar allebei alleen een oude vrouw van boven de 80 woont, werd ik toch wel stil. Met veel last van haar rug zit een van de vrouwen de hele dag op een krukje en is ze afhankelijk van eventuele mensen die haar wat te eten komen brengen. De andere mevrouw sliep nauwelijks omdat de regering heeft besloten dat er een school zal worden geplaatst op de plek waar ze nu woont. Dat betekent dat ze haar huisje zal moeten verlaten en omdat er geen sociale voorzieningen zijn heeft ze geen idee waar ze dan naar toe zal moeten. Met Dorien heb ik afgesproken dat de dekens van Sabine en mij hier van de week nog worden afgegeven, zodat de vrouwen het wat minder koud zullen hebben….

Op de terugweg hebben we de laatste 6 gesponsorde schoolbankjes op het dak van het busje vastgebonden en hebben we deze afgezet op het schooltje. Super om te zien dat het klaslokaal er voor Afrikaanse begrippen echt goed uitziet en dat de kinderen hier elke dag naar school kunnen gaan. Een dag voor vertrek heb ik ’s avonds met alle oudere kinderen armbandjes gemaakt, zowel de jongens als de meisjes, dat maakt hier niet uit!

Na een korte nacht hebben we vrijdagochtend maïs uit eigen tuin afgegeven bij Anne en zijn we nog eens teruggegaan naar het babyweeshuis New Life waaraan ik drie weken terug ook al een bezoekje had gebracht. Dorien kreeg een rondleiding omdat zij wel voor het eerst kwam en de andere vrijwilligers mochten gelijk doorlopen naar de speelkamer waar we de baby’s nog even vast konden houden voordat ze naar bed werden gebracht. Jackson zou ons om 1 uur ophalen, maar om 2 uur was hij er nog niet. Om half 3 (toen de baby’s alweer wakker waren) kregen we een berichtje dat er weer een taxi zou komen omdat …. je raadt het al, het busje weer bij de garage stond met pech.

Na het inpakken van mijn koffer werden we door de huismoeders getrakteerd op spaghetti met vlees en was het moment van afscheid nemen toch echt aangebroken :( . 4 stoelen werden klaargezet en alle kinderen verzamelden zich op de mat. Een voor een mochten de kinderen ons bedanken en toen het eerste jongetje van 3 jaar opstond en begon te huilen, hielden wij het ook niet droog. Wat een toeval dat net de stroom een half uur uitviel en het verdriet van ons wat minder zichtbaar was voor de kinderen. Met zaklampen en kaarsen om de ruimte een beetje te verlichten, bedankten de kinderen, de huismoeders, Baboo en Cucu ons en kregen we nog een paar mooie cadeautjes. Net of het zo getimed was sprong na het afscheid het licht weer aan en hebben we met de kinderen in een kring liedjes gezongen en nog een kwartiertje gedanst op Afrikaanse muziek. Ik had al ongeveer 30 afscheidsbriefjes gekregen, maar de kinderen bleven naar schrijven en uitdelen! Aan de oudere kids heb ik nog wat kleding, deo, zeep en shampoo uitgedeeld en toen was het tijd iedereen in bed te stoppen en een laatste knuffel te geven. Zo wat was dat zwaar zeg!!! Het raakte me enorm en ik hoop dat ik de lieve kinderen in Upendo en de familie van Jackson ooit nog eens zal terugzien!!

Om 23 uur werden Arnor, Charlotte, Sabine en ik naar het vliegveld gebracht, jaja met het busje wat inmiddels weer “gerepareerd” was en het dit keer ook volhield tot aan Nairobi ;)
Omdat we erg vroeg waren hebben we een beetje gezeten, op de koude grond gelegen en gewacht tot 5 uur ’s ochtends. Bij het inchecken zei de vrouw aan de balie doodleuk dat het vliegtuig wel eens overboekt kon zijn. Na 15 minuten onduidelijkheid kwam er toch een boardingpass uit het apparaat gerold en maakte het me niks uit dat ik naast onbekenden moest zitten, als ik maar met de vlucht mee kon!
Na nog wat knikkebollen in een stoeltje mochten we dan om 8 uur 's ochtends het vliegtuig in en na een lange, goede vlucht werd ik om 16 uur op Schiphol opgehaald door mijn lieve ouders.

Ik was zo ontzettend moe van de reis dat ik om 18 uur gelijk ben gaan slapen en de volgende morgen pas om 8 uur weer wakker werd.
Wat heb ik een toffe tijd gehad en ik zou het zo weer overdoen!

Bedankt voor het lezen van mijn blog, ik ga me richten op mijn volgende avontuur…. het klussen in mijn nieuwe huisje en ik zal nog vaak terug denken aan Kenia!

Xxx Wies